Persbericht

VIDEOCLIP GEREGISSEERD DOOR 17-JARIG TALENT

Release single Young Hearts valt samen met City to City reünie

HILVERSUM – Op 29 mei brengt Maarten van Praag zijn single Young Hearts uit. Het is de eerste release van het gelijknamige album dat in september 2015 verschijnt. Young Hearts is een upbeat song, positief en meeslepend waarop singer-songwriter Andy (Annemarie van Duijn) een vocale feature heeft. Van Praag schreef de track met producer Tony Cornelissen en laatstgenoemde nam eveneens de productie voor zijn rekening. De videoclip is geregisseerd door de 17-jarige Esmée Witsel.

‘Young Hearts is de eerste song die Tony en ik schreven, kort na het verschijnen van de EP Shells And Stones, de voorbode van het aankomend album. Zoals vaak als we samen schrijven ging het vrij snel. In een middag waren zowel de song als de demo kant en klaar’, vertelt Maarten van Praag. ‘Het nummer gaat erover dat je het beste je eigen leven kunt leven en dat niet aan anderen moet overlaten. Durf je dromen te volgen, ongeacht leeftijd, omstandigheden of beren op de weg. Zelf nadenken en niet blind in de pas lopen. Een positieve boodschap waar ieder mee kan doen wat hij of zij wil.’

City to City reünie

De release van Young Hearts valt samen met een reünie van de succesformatie City to City (The Road Ahead, nr 1 hit, Edison etc), waar van Praag deel van uit maakte. Zo staat het duo een dag na de release van Young Hearts voor het eerst in 13 jaar samen op de bühne, in de Heineken Music Hall, tijdens AmsterdamDiner 2015.

Na een onverwacht optreden in DWDD volgde een storm van positieve reacties waardoor Alexander van Breemen en Maarten van Praag serieus na gingen denken over een hernieuwde samenwerking. Van Breemen en Van Praag werken nu toe naar een (korte) theatertour. Ook wordt er gewerkt aan een documentaire die in delen regelmatig online zal verschijnen.

‘Of we ook weer de studio in duiken? Ik sluit niks uit’, zegt Maarten van Praag.

Videoclip

De videoclip van Young Hearts verschijnt eveneens op 29 mei en is geregisseerd door het 17-jarige talent Esmée Witsel. Haar moeder, Karin Giphart, nam de productie, nabewerking en editing voor haar rekening. ‘Via Karin kreeg ik wat werk van Esmée te zien. Daar was ik van onder de indruk. Daardoor ontstond het idee om haar de clip te laten regisseren. Iets dat ze perfect heeft gedaan. We gaan nog veel van haar horen, denk ik’.

Aan de clip werkte verder een grote groep vrijwilligers mee achter de schermen, als figurant of acteur.

‘Het was een fantastische shoot’, vertelt Maarten van Praag. ‘Alleen maar mensen die zich vol overgave hebben ingezet, puur omdat ze het leuk vonden en het liedje mooi vinden. Het resultaat was een fantastische sfeer op de set, en een hele leuke, positieve clip’.

De clip heeft uiteindelijk € 40,– gekost. De huur van een studiolamp, een fles wijn voor het lenen van de locatie en wat versnaperingen op de set.

Op Young Hearts heeft talentvolle singer-songwriter Andy een vocale feature. ‘We zochten voor het middenstuk naar een ander geluid. Een onverwachte wending. Ik had kort daarvoor met Andy gewerkt in de studio voor haar EP. Daardoor leek het Tony en mij erg leuk om haar mooie stem voor het middenstuk te gebruiken. Iets dat heel goed uit de verf kwam’, aldus van Praag.

Young Hearts:

Words & Music: Maarten van Praag/Tony Cornelissen

Produced, mixed & mastered by Tony Cornelissen

Maarten van Praag: Lead vocals, backing vocals, electric and acoustic guitars

Clemens Blacquière: Electric guitars

Auke Haaksma: Bass

Tim Brink: Drums

Andy: Backing & lead vocals

Recorded at the Lakeside Studio and The Magic Room

—————————————————————————————————————————————————

Maarten van Praag is beschikbaar voor interviews

info@maartenmusic.nl

info@lakesidestudio.nl

Relevante links

www.maartenmusic.nl

www.sidewalkconcert.com

Advertentie

Young Hearts

(words & music Maarten van Praag/Tony Cornelissen)

“I’m just a stereotype”

That’s what you said and it kills you

Life is just copy and paste

That’s what it all boils down to

 

You woke up last night ‘cos you fell out of bed

And you ran outside just to clear your head

‘Cos you know, ‘cos you feel

This is not your life

Raise your hands now

Raise your hands now

 

We are

We are

Young Hearts

Young Hearts

We are

We are

Young Hearts

Young Hearts

 

You live a perfect life

That’s what they read on your Facebook page

Stuck in your daily routine

It’s not exactely a drag car race

 

You woke up this morning in a traffic jam

And you felt so numb like you don’t give a damn

‘Cos you know

‘Cos you feel this is not your life

 

Raise your hands now

Raise your hands now

 

‘Cos we are

We are

Young Hearts

Young Hearts

 

I’ve got something in my pocket now

I tell ya I’ve got something for you

Trust in who you want to be

Little by little you’ll grow

You gotta feel what you’re doing now

Don’t swim like the other fishes do

It’s your life

Hold on tight

Come on!

 

Cos we are

We are

Young Hearts

Young Hearts

 

De zon brandt op mijn rug. Een zacht Frans briesje koelt dat ook meteen af. Op mijn blote voeten zoek ik houvast op de soms verraderlijk los liggende keien. Ik vind langzaam mijn weg, schuin omhoog, langs een klaterend riviertje ergens in de oostelijke uitlopers van het Massif Central in Frankrijk.

Het is hier behoorlijk mooi. En stil. Alles dat ik hoor is het geruis van de wind door de bomen, het geklater van het glasheldere water langs de rondgeslepen keien en het watervalletje een kleine 50 meter verder stroomafwaarts. Een getjirp van een aantal cicades maakt het allemaal wel heel compleet. Ik kijk voor me. Een paar honderd meter verderop weer een waterval. Een nogal steile, die ik nooit op mijn blote voeten kan bedwingen. Daarom besluit ik maar even te gaan zitten. Het soort besluit dat ik sowieso al snel neem.

Mijn voeten in het koude water. Ik doe mijn ogen even dicht en luister naar alles. Ondanks dat ik op vakantie ben en eigenlijk geen moment met werk bezig ben geweest gaan mijn gedachten even terug naar het eerste half jaar van 2014. Het was nogal bewogen. Het opzetten van de studio met ups en veel downs, het beginnen aan het album (aldaar) en het feit dat die nog niet af was. Ik denk aan de plaat. Dat hij Young Hearts gaat heten en dat het een album wordt waar ik trots op mag zijn. Toch denk ik ook aan ‘hoe nu verder’. Het afronden van Young Hearts, het plan, de wens om een tourtje te doen als de plaat uit is en dat het allemaal wel weer moeilijk zal worden. Ik ben zo relaxed tijdens deze vakantie dat ik mijzelf een moment afvraag of ik het eigenlijk nog wel leuk vind allemaal, die mallemolen, dat muziek en albums maken. De knagende onzekerheid. Het gedoe.

Ik doe mijn ogen open en pak zonder te kijken een steen en werp die achteloos in het water. Forellen schieten verschrikt alle kanten op en mijn sombere gedachten spatten uit elkaar. Ik draai mijn blik iets naar links en dan zie ik hem daar liggen.

Alsof iemand hem daar voor mij heeft neergelegd. Alsof ik hem moest vinden. Zo keurig bovenop een platte kei, een steen in de vorm van een volmaakt hart. Even blijf ik kijken. Verbaasd. Dat is allemaal wel heel toevallig. Ik geloof nooit zo heel erg in die dingen, maar je zou bijna gaan denken dat het een teken is. Zo van ‘hou vol. Niet opgeven. Doorgaan waar je mee bezig bent, want het is mooi en de moeite waard. Hier. Ik ben een hart. Voor onder jouw riem’.

Ik pak de steen op en maak ik er meteen een foto van met mijn telefoon. ‘Een perfecte hoes voor de single’, mompel ik bij mezelf. ‘Young Hearts. Jou neem ik mee’, zeg ik tegen de steen. Een moment kijk ik om mij heen of niemand mij zo gezien heeft, pratend tegen een steen in mijn hand. Maar ik ben alleen. Ik steek het hart letterlijk onder mijn riem en besluit weer terug te lopen.

Terug naar de auto. Uiteindelijk na een week naar huis. Waar het album uiteindelijk af kwam en heel erg mooi werd. Waar de studio ook heel goed ging draaien. Waar de hartsteen symbolisch op mijn bureau ligt. Waar mijn single uitkomt over een paar weken. Met de foto van de steen – gemaakt een minuut nadat ik hem vond – als bijpassende hoes.

Young Hearts. Onder de riem.

Op 29 mei komt hij uit.

‘Alexander komt ook’, zei de man van de redactie door de telefoon. ‘Lukt het jou om hier om half 5 te zijn en het liedje live te spelen? Akoestisch, gitaar en zang?

Ik keek op de klok. Half 4. En live? Ja hallo, we hadden het nummer 13 jaar niet gespeeld.

‘Ja hoor, geen probleem’, hoorde ik mezelf zeggen.

En dus was 24 uur, en letterlijk duizend positieve reacties later alles ineens anders.

Het was een wonderbaarlijke reünie bij DWDD. In heel veel opzichten. Ten eerste natuurlijk om Alexander weer eens te zien na jaren. Zoals vandaag in het AD te lezen valt gingen we destijds ‘nogal lullig’ uit elkaar, maar de onderlinge verstandhouding is al heel lang gewoon prima. Een omhelzing, meteen lachen en mooie herinneringen ophalen. Het voelde heel gewoon.

En toen de soundcheck. Het was alsof we het liedje de dag ervoor nog speelden. Het was er ineens weer. Het klonk zoals het klonk, zonder repetitie, zonder overleg. Dat was echt magisch. Tenminste, zo heb ik het ervaren.

Ik geef toe dat ik best gespannen was. Mensen die mij goed kennen zagen mij tijdens de uitzending aan mijn baard frunniken en herkende daarin – terecht – een nerveuze Maarten.

Ja, jemig. Na 13 jaar weer eens live tv met zijn tweeën. In DWDD. Dat vond ik eigenlijk wel een dingetje.

Maar het ging goed. Ik kreeg – letterlijk – duizenden reacties na afloop en in de weken erna. Allen positief. Van mensen die ontroerd en geraakt waren om ons weer samen te zien musiceren tot en met mensen die het liedje niet (meer) kunnen horen maar respect hadden voor onze performance en het stiekem toch wel goed vonden. Dat deed mij veel moet ik zeggen. Het liet mij weer eens zien hoe bijzonder het eigenlijk was wat we destijds hebben bereikt.

Want het is een wonderlijk liedje. Misschien niet exemplarisch voor waar City To City voor stond, het bracht ons veel succes. Uit diverse hoeken. Zo maakte ik vaak mee dat ik hele emotionele brieven kreeg van mensen die hoop en vertrouwen putten uit de song. Ik maakte zelfs mee dat men naar me toe kwam en zei dat het liedje hun leven gered heeft. ‘Ik wilde eruit stappen. Mezelf iets aandoen. En toen hoorde ik jullie nummer…’

Ik kan je verzekeren dat zoiets wat met je doet. Naast alle hitnoteringen, awards, Edisons en grote concerten ben ik daar nog wel het meest trots op. Nu na jaren en zoveel jaar ouder misschien wel nog veel meer dan toen.

Dat City To City ten onder ging lag niet aan het nummer. Maar wel bepaalde situaties waarin we terecht kwamen, de storm die opstak, verkeerde beslissingen die overhaast genomen moesten worden etc. Het was heel erg heftig allemaal. Zeer intens.

Nu staat dat alles in 1 klap in een ander daglicht. Er was zo ontroerend veel sympathie voor Alexander en mij, het nummer en het verleden dat we samen delen.

Een paar dagen na de uitzending spraken Alexander en ik elkaar lang aan de telefoon. Wat als…

… we gewoon weer eens samen gingen musiceren. En dan niet thuis op zolder (hoewel we dat ook al gedaan hebben inmiddels), maar dan gewoon ergens. Met publiek. In een theater. Of op een ander podium.

Niet omdat we de ambitie hebben weer hits te scoren of om de aandacht zitten te springen. Dat is juist het mooie. Nu doen we het zonder dat we ons gek laten maken. Geen stress. Gewoon leuk. Want dat is het.

Omdat het iets bijzonder is wat er gebeurde en het kennelijk zo moest zijn. Een reunieconcert. En dan zien we wel waar het schip ons brengt. City To City weer samen, en toch anders.

Album

‘Maar Maarten, jouw album? Wat gebeurt daar dan mee?’ Ik hoor het je denken.

Geen zorgen. Dat komt er gewoon. Alles volgens het geplande schema: single in mei, album (en single 2) in september.

Het een hoeft het ander niet uit te sluiten. Sterker nog, ik denk dat alles elkaar alleen maar kan versterken.

Wanneer het concert gaat plaatsvinden en wat we dan gaan doen? Geen idee nog. Dat gaan we de komende weken eens rustig uitwerken allemaal.

Het nieuws is nu dat er überhaupt een reünie komt. Had je me dat drie weken geleden gevraagd dan had ik waarschijnlijk hard gelachen en ‘nee joh gekkie’ gezegd.

Dus. Ken je het verhaal van de koe die een haas ging vangen? Nee?

Ik ook niet.

Maar zo zie je maar…

Ik was mijn sleutels kwijt. Nou heb ik dat vaak, zo’n paniekmoment waarbij ik kloppend over mijn hele lichaam en wild om me heen kijkend naar mijn sleutelbos zoek. Ik vind hem dan altijd weer en denk dan ‘oh ja, natuurlijk.’ Maar nu was hij echt weg. Ik had hem in mijn broekzak gestoken. Dat wist ik zeker.

We hadden net alles ingepakt. De studiolampen, camera’s en het overgebleven proviand. Iedereen uitgezwaaid en onvoorstelbaar hartelijk bedank voor de inzet. En nu was ik in paniek.

Overal zoeken. Tassen weer omdraaien. Broekzakken binnenstebuiten kerend. Nergens. En toen ging mij een licht op. Ik liep naar de prachtige, knaloranje gekleurde hal waar we hadden gefilmd. Daar lag hij. Op de grond.

Die dag filmden we de videoclip voor Young Hearts, de titeltrack van het album dat dit jaar toch echt gaat uitkomen. Het is ook –zoals het er nu naar uit ziet – de eerste single van die plaat. Een uptempo song, dat er heel kort samengevat over gaat dat je jouw eigen leven moet lijden (en leiden), en je dat niet aan ander moet overlaten.

Ik had me er helemaal ingegooid. Letterlijk. Ik ga nog niks verklappen, maar ik knalde tegen muren op, rende en struikelde. In mijn enthousiasme schaafde ik ellebogen, liep ik blauwe plekken op en bleek mijn sleutelbos door het heen en weer gesmijt pardoes en ongemerkt uit mijn broekzak te zijn gevlogen. Het was wel passend eigenlijk.

Want wat een enthousiasme, wat een tomeloze inzet van iedereen, wat een energie. Ik werd er zo ontzettend blij van (al zal je zien dat er van al dat gooi en smijtwerk in de eindmontage niks overblijft).

Het was een lange dag filmen. Om 9 uur op de set in Amsterdam. De boel uitlichten, wat testshots. Al snel kwamen de eerste figuranten en mede-acteurs. Alles en iedereen betrokken puur op vrijwillige basis. Alles wat ik te bieden had is mijn eeuwige dankbaarheid. Dat was zo fantastisch. Al vond ik het soms een beetje bezwaarlijk als ik mensen vroeg om nog een keer heen en weer te rennen, te springen, dansen en gek te doen. Maar iedereen deed wat ik of regisseur/producer Karin vroeg. Zonder dralen. Sterker nog. Aan het eind van de dag werd IK door iedereen bedankt. Dat voelde best een beetje gek.

Ik ben er eigenlijk gewoon nu al trots op. De dag leverde zo veel mooie momenten en mooi materiaal. Eigenlijk zou ik het liedje moeten voorzien van nog een extra couplet en refrein zodat we al het mooie materiaal kunnen gebruiken.

Monteren is net als het leven zelf. Keuzes maken.

Net als een releasedatum. Maar daarover snel meer nieuws (hoop ik).

We gaan overigens nog 2 andere clips filmen. Voor ‘Stories’ en ‘Mary On The Balcony’. Ook daarover snel meer nieuws. Ondertussen alvast een groot applaus voor Karin en Esmee die zo hard hebben gewerkt om er iets heel moois van te maken. Alles tot in de puntjes geregeld. Ook vrijwillig. En voor Andy, die meezingt op Young Hearts en bij binnenkomst – zonder eerst een kop koffie te kunnen drinken – meteen voor de camera werd geplaatst om haar ding te doen. Zonder zeuren. Fantastisch zulke mensen.

Lakeside Sessions

Het was overigens wel een bijzonder kort nachtje. De avond voor de shoot vond de eerste Lakeside Sessions plaats.

In de studio waar we nog steeds zo blij mee zijn organiseren we iets nieuws. Openbare sessies. Publiek dat meekijkt terwijl we opnames maken. Van mijn lieve collega singer-songwriters, waarvan er zoveel talentvolle rondlopen in dit kleine landje.

Ik vond het eigenlijk best spannend, maar zoals vaak met dit soort dingen ging alles vanzelf.

Tijdens de allereerste sessies hadden we niemand minder dan Sandy Dane en Yorick van Norden. Er gebeurde mooie en soms ook ontroerend spontane dingen. Het publiek zat muisstil luisterend in de opnameruimte, met hun neus bovenop de artiesten tussen de microfoons en brandende kaarsen. Of in de regieruimte, terwijl technicus Patrick en ik tekst en uitleg gaven over het opnameproces, het soort microfoons dat we gebruiken en over ons nieuwe koffiezetapparaat.

Het was heel, heel erg tof. Vond ik zelf, maar eigenlijk iedereen, afgaande op de reacties van de muzikanten en aanwezigen. Het was erg leuk om te horen dat iedereen er zo van genoten heeft. Ik kan eigenlijk al niet meer wachten tot de volgende sessie.

We gaan dit regelmatig doen. Mocht je een keer een sessie willen bijwonen, dan is het handig om mijn social media te volgen, of de Facebook pagina van de Lakeside Studio te liken.

Al met al was het een kort nachtje slapen. De wallen onder mijn ogen – vereeuwigd in de videoclip – verraden dat het laat werd. Of vroeg, net hoe je het bekijkt. Maar het was de moeite waard.

Het was een prachtig weekend. Goed, ik ben er nog van aan het bijkomen (ik schrijf al 2 dagen over dit blogje), maar ik doe het graag zo weer.

En dat gaat ook gebeuren. Want voor Stories en Mary On The Balcony gaan we ook een mooie clip filmen. En in maart staat de volgende Lakeside Sessions voor de deur.

Daar kun je maar beter bij zijn 😉

Keep you posted!

Het is af. Klaar. Klap erop. Done and done.

In mijn kantoor in de studio hangt het drumvel van de snaredrum waarop drummer Tim Brink mijn album inspeelde. Hij schreef er een boodschap op: ‘Album II, Maarten van Praag = Held. X Timba’. Met daarachter de datum ’24-01-2014′. De datum waarop we aan het album Younghearts begonnen. Het voelt als gisteren en toch is het al weer zo lang geleden.

Het was een soort Magical Mystery Tour meets Bloed, Zweet & Tranen, het maken van dit album. Het was een toffe reis, maar het was ook zweten en zo meer. Genoten van het hele proces, zelfs van het nemen van alle hobbels. Van het schrijven van de nieuwe tracks, zo kort na release van de EP Shells & Stones, en de opnamesessies in onze eigen studio (de allereerste die hier gehouden werden).

Van het nostaligisch opnemen met een analoge 24-sporen tape recorder, het inspelen van een gitaarpartij met een killing kaakontsteking, de lange roadtrips naar Zeeland voor de vocals, de mixsessies, het terugluisteren van tussenmixen en de onvermijdelijke onzekerheid die daar op volgt, de grappen, het lachen, het ontelbaar aantal koud geworden koppen koffie, de lange dagen, de tranen, de taart, de Thuisbezorgd app voor het bestellen van het avondeten, het werken met Andy en Tamar die zo mooi meezongen op een paar liedjes, het werken met al die andere geweldige muzikanten en fijne mensen. Ik zou hele blogs kunnen vullen met het hoe en waarom.

Nu is het af. Elf nummers op een rijtje. Zes ‘nieuwe’ en 5 van de EP, heel erg mooi opnieuw gemasterd en dus voorzien van een nieuw glimmend laklaagje. Als je alles op een rij zet is het een heel tof album. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen. Heel persoonlijk. Maarten van Praag anno nu. Ik ben er gewoon heel trots op.

Ik niet alleen. Iedereen die er aan mee werkte. Afgelopen maandag kwamen Tim (drums) en Auke (bas) naar het eindresultaat luisteren in de studio. Meteen allemaal een blijvende glimlach van oor tot oor. Meteen ‘oooh’s en ‘aaah’s’. Een plaat met zoveel momenten en nu al mooie herinneringen voor iedereen die er aan mee werkte. Na de laatste song staan, stuiteren, elkaar om de nek vliegen. Dat zijn mooie dingen.

Art is never finished, only abandoned. De plaat is klaar, maar nooit echt af. Alles bij elkaar is dit nog maar fase 1. Nu komt de volgende, en die bestaat uit het vervaardigen van het artwork (ja, die met al jullie hartjes), het kiezen van de eerste single (moeilijk!), de plannen rond de release en de promotie. Alles zal de komende weken en maanden in juiste banen worden geleid. De release staat gepland voor februari.

Voor een select groepje nieuwsgierigen organiseer ik trouwens een pre-release luistersessie hier in de studio waar het album gemaakt is. Daarover hoop ik snel meer te kunnen communiceren.

Het komt eraan, het album. Ik hoop dat jullie het ook mooi vinden.

 

Ze zijn overal. Als je goed kijkt, als je ze maar wil zien. Random of accidental hearts. Hartjes die je ziet in een detail op de muur, in een wolk, je koffie of een steen op het strand, die zo maar ineens ontstaan. Ik heb ze nodig. Jouw random hearts, gefotografeerd door niemand minder dan jijzelf. Voor het artwork van mijn album.

Op een goede ochtend werd ik wakker met een idee. Nu het album af is denk ik meer aan het vervolg. Releasedatum, promotieplannen, en niet onbelangrijk: het artwork. De verpakking van de muziek waar we zo hard en met veel liefde aan werken. Het album gaat Young Hearts heten. Verschillende mogelijkheden passeerden mijn geestesoog, maar ineens had ik het. Je kunt een professionele fotograaf en/of designer inhuren, maar je kunt het ook samen met de hele wereld doen. Veel leuker. Veel echter ook.

Young Hearts dus. Passend leek het mij om jouw/jullie random en accidental hearts te gebruiken voor de cover en het boekwerkje. Stuur ze naar info@maartenmusic.nl met als onderwerp ‘random hearts’. De beste foto’s worden gebruikt, en jouw naam wordt vermeld bij de credits in het boekwerk.

Random hearts. Zoek ze. Fotografeer ze en stuur ze door. Schakel je buurvrouw, verre neef in Australie, je stille liefde en jezelf in. Mooi getekende hartjes, geknutseld of geknipt, gespateld of geboetseerd of iets vergelijkbaars dat je tegen komt mogen ook. Wees creatief. Laten we er samen iets moois van maken! De muziek regel ik.

Hieronder enkele voorbeelden van random hearts die ik tegen kwam.

Ik legde de camera op het dashboard van mijn auto en filmde mijzelf terwijl ik naar de studio ging. ‘Vandaag is het 24 januari 2014. Een bijzondere dag. We gaan beginnen aan het album.’ Zo startte ik mijn videoblog, alsof ik het journaal presenteerde. ‘Zo lieve kijkbuiskinderen. Een belangrijke en mooie dag in het leven van Maarten’. Ik liet de camera filmen terwijl ik verder reed. Ik woon (tegenwoordig) vlak bij de studio. Toen ik de beelden later terug keek zag ik dat ik de rit van vijf minuten verder breed glimlachend aflegde.

Het was vreemd en natuurlijk heel leuk. De auto parkeren, de sleutel in het slot steken, zelf de lichten en de apparatuur aanzetten. Beginnen aan mijn album. Als eerste binnen, in onze eigen Moreland Music Studio’s. Ik zette mijn spullen boven op kantoor, ging zitten, nam een slok van mijn koffie en tuurde naar buiten (daar ben ik heel goed in). Als eerste artiest/band hier opnemen, dat is toch best een dingetje. Dit zou een mooie dag worden.

Alles was anders dan anders. Voorheen kwam ik aan in een studio, waar de technicus alles al had klaar staan en ik nog mijn weg moest vinden. Waar je een gevoel moet vinden ook. Een vibe. Een vreemde plek van iemand anders die ik een tijdje mocht lenen om mijn muziek vast te leggen. Heel anders nu. De plek waar we de afgelopen weken het vel van onze handen verfden, schuurden en timmerden werd nu gebruikt om mijn album op te nemen. Diep van binnen voelde ik het rommelen. Een goed voorteken.

Te gek. Dat was de dag ook. Een feest. Het was een ritueel van aankomen, opbouwen, koffie drinken, grappen maken, de plannen doorspreken en gaan. Analoog gaan.

Vibe

Misschien heel gek. Zoals al beschreven al maanden bezig met het opknappen en herinrichten van de studio. We hadden wat kleine tests gedaan, maar eigenlijk hadden we nog niet een compleet beeld van hoe de studio zou werken en klinken als er een band echt zou gaan opnemen. Hoe zou dat zijn? Hoe beweegt men in de studio? Wat wordt de routine? Dat beeld hebben we nu. En zo zeg! Mag ik even wat superlatieven op een hoop smijten? Ja? Goed, komen ze.

De studio is geweldig. Echt. Een hele fijne plek en dito akoestiek die de drums en gitaren al bijna vanzelf het (oude) geluid geven dat ik zoek. De sfeer is er simpelweg heel prettig, met de oude schemerlamp met perkamenten kap (van mijn oma) en de donkergroen Chesterfield (Een echte! Uit Groningen. Lang leve Marktplaats). Je hebt er de ruimte om je even af te zonderen als dat nodig is, er is goede koffie en simpelweg goede spullen. Een fijn gebouw, in een hele prettige omgeving.

Goed, tot zover de reclame. Dit vinden we natuurlijk zelf van onze eigen studio. Goed om te weten dat een aantal dagen later de heren van Kinkobra hier kwamen opnemen, en echt exact hetzelfde voelde en vonden. Check hun Facebookpagina. Daar vind je superlatieven die de mijne doen verschrompelen. We zijn er blij mee.

Er ontstond een vibe, zoals wij muzikanten dat plegen te noemen. Een sfeer waarin je haast als vanzelf mooie dingen creeert. Waarbij ze haast als vanzelf ontstaan. Een golf waarop je meesurft. Haast elektrisch. Het was prettig werken. Het is een sfeer waarover ik vroeger boeken las. Ik verslond boeken over The Beatles, en hoe ze Sgt Peppers maakten. Of Pink Floyd en hun The Dark Side Of The Moon. Ik verslond ze. De albums ook. En nu ontstond er zo’n haast romantisch sfeertje in de studio. Dat is…. Gaaf.

Lange dagen waren het weer (09.00 – 24.00 uur), maar het staat er op. De basis. Drums, bas en de belangrijkste gitaar partijen. De kop is er af. Het was een fantastische eerste opnamesessie in de Moreland Music Studio’s en een meer dan uitstekend begin aan mijn album. Ik denk dat het erg goed gaat worden. Het past bij de EP, en is een lijn omhoog. Precies wat we voor ogen hadden.

Ik kreeg trouwens het vel van de snaredrum waar Tim het album op heeft ingeslagen. Met een leuk tekst erop. Heel tof. Je vindt de foto hier beneden. Die hangt nu op mijn kantoor als een vreedzaam jachttrofee.

Inmiddels hebben we een titel voor het album. Een concept voor de hoes en dat is nou net iets waar jij (ja, jij daar!) misschien bij zou kunnen helpen. Maar daarover later meer. Want nu gaan we gewoon eerst even het album opnemen en daar heel erg van genieten. Want het mag dan heel hard werken zijn, het is ook gewoon verdomd leuk.

Hieronder een foto impressie van eerste twee opnamedagen. Volgende week deel II.

Zo. Dat is dan dat. De studio is bijna klaar, het kantoor van Moreland Music is ingericht en actief. Het internet werkt. Het koffiezetapparaat ook. Zo links en rechts gaan de laatste kwasten met de allerlaatste likjes verf over hout en muren. Op andere plekken steekt iemand pluggen in de juiste ingangen. We leren omgaan met onze nieuwe apparatuur en de apparatuur ook met ons. De Perzische tapijten liggen op de vloer (eigenlijk zijn het Zweedse tapijten, want ze zijn van de Ikea, maar dat houden we natuurlijk tussen ons). Het bord hangt naast de deur. Het raakt af! Licht aan het eind van de tunnel.

Goed. Check. Done and done. Wat stond er verder nog allemaal op mijn to do lijstje? Oh ja! Ach. Een album opnemen!

Alsof dat iets is wat je er zo even een beetje bij doet. Zo voelt het nu een beetje. Het zijn hectische weken mensen. Zo zeg! Een studio en kantoor operationeel maken, optreden en en passant de opnames van een album voorbereiden (als in songwriting), gaat je niet in de spreekwoordelijke koude kleren zitten. Heel af en toe merk ik dat ik er van de achterkant best aardig uit zie, omdat ik mezelf regelmatig voorbij loop de afgelopen maanden. Maar ik zeur niet. Want het is allemaal simpelweg veel te leuk om te doen.

Ik tik dit stukje achter mijn nieuwe bureau, terwijl ik mij besef dat over anderhalve week de opnames van mijn album beginnen. Hier beneden! In onze eigen studio. Is dat even een bizar idee!

Een heel erg mooi idee. Volgende week gaan we de studio testen. Op vrijdag de 24e beginnen we dan voor het echie aan het album. Ik ben als een kind zo blij. We gaan een aantal te gekke tracks opnemen. Ik zou een oliebol zijn als ik dat niet zou zeggen over mijn eigen liedjes natuurlijk, maar ik heb echt het idee dat we de lijn van de EP Shells And Stones doortrekken. Omhoog welteverstaan.

Klein detail is dat nog niet alle liedjes helemaal af zijn. Komt goed. Toen we aan het nummer Shells And Stones begonnen was het niet meer dan een rif en een vage structuur. The rest is… ja.

Eurosonic Noorderslag

Ik sta zaterdag op Eurosonic Noorderslag. Hallo. HALLO! Ik sta zaterdag op NOORDERSLAG! Helemaal te gek. In de 15 jaar  dat ik een beetje profi muziek maak (sst, ja de tijd vliegt) heb ik dat altijd gewild. Nooit gelukt. Niet het moment, niet de juiste band of om een andere reden. Nu is het dan zo ver. Ik speel op de Silo Sessions XXL. Semi akoestisch. Buiten het feit dat ik er nu al strontnerveus om ben, is het iets om uitzinnig blij van te worden.

Te meer omdat ik vorig jaar om deze tijd – toen ik tot mijn teleurstelling geen kaartjes kon krijgen voor ESNS – blufte dat ik er dan volgend jaar (nu dus) zelf maar moest spelen. Al moest ik hemel en aarde bewegen.

Hemel en aarde zitten nog steeds op dezelfde plek voor zover ik weet. Toch sta ik wel mooi op ESNS. Morgen (donderdag) repeteren met mijn vrienden Tim (drums) en Auke (bas). We gaan er iets moois van maken en er intens van genieten. Dat beloof ik u!

Moreland

Ook van de opnames van het album gaan we genieten. Tony, de band en ik. Het wordt iets bijzonders. De reis er naartoe en de bestemming.

Nog 1x over Moreland. Ik krijg veel vragen. Moreland is meer dan een studio. Die is slechts een onderdeel van een geheel. Ik leg het graag nog eens wat uitgebreider uit, maar voor nu: Moreland is een label. Een muziekplatform. Service bieden in de basis: label, publishing, studio, productie, songwriter meetings. Alles.

Het wordt mooi.

Goed. Ik laat het even hierbij. Ik ga liedjes schrijven.

Keep you posted!

P.S. Mijn blog heet vanaf nu ‘Wat Er Speelt’. Een uitstekend idee van Caroline van Mourik, naar aanleiding van mijn tweet van vanochtend. Briljant.