Zaterdag 7 september 2013. Het was een avond die de boeken in gaat. Met gouden letters. Wat was het mooi. Wat was het fijn. Wat was het leuk, en bovenal: wat was het bijzonder.
Bijzonder? Het was toch gewoon een optreden en een EP Presentatie?! Klopt. Maar er gebeurde zoveel. Dingen die misschien niet iedereen opviel, maar toch echt zeldzaam zijn. Daar kom ik verderop op terug. Hoe dan ook, ik vergeet deze avond nooit meer.
De weg ernaartoe was bumpy. Nou brengt een release van een single, EP of album sowieso al de nodige spanning met zich mee. Deze keer was het wel heel tricky allemaal. Goed, de single Shells And Stones werd tot zover goed ontvangen. Ik werd overladen door leuke reacties. Zelfs held Harry Sacksioni nam de moeite mij er mee te feliciteren en er op Twitter de loftrompet over te steken. Wow.
Maar er was ook stress. De 7e kwam steeds dichterbij en ik had mijn band nog niet compleet. Eigenlijk was dat 5 dagen vooraf pas het geval. Dat zou betekenen dat we pas op het allerlaatste moment zouden kunnen repeteren.
Parallel universum
De eerste echte repetitie met de complete band was een dag van te voren. Op vrijdag. Toch had ik het gevoel na 2 songs doorlopen dat het goed zou komen. Als een ballon die leeg liep voelde ik alle spanning uit me weglopen.
Nou ga ik inmiddels toch wel wat jaartjes mee in het parallelle universum dat zich de ‘muziekbusiness’ noemt. Dit heb ik echter maar zelden meegemaakt. Een groep mensen in een ruimte die nooit eerder samen musiceerde, waarbij het direct klikt. Zowel persoonlijk als muzikaal. Alles paste precies. Het was slechts een kwestie van details bijschaven en wat afspraken maken.
Zaterdag was de repetitie al net zo. Iedereen kwam stralend de oefenruimte binnen geschuifeld. We hadden er zin in. Allemaal. Hoewel ik de jongens van mijn eigen band eigenlijk nauwelijks ken, voelde het alsof we al jaren samen spelen. Dat klinkt belachelijk en wel heel erg corny, maar iets anders kan ik er niet van maken.
EP Release Concert
De repetitie ging goed. Dat beloofde wat. Rond 18.00 uur kwamen we Pakhuis Wilhelmina binnen gewandeld. Hier zou het gaan gebeuren vanavond. Heel relaxed opbouwen, een uitgebreide soundcheck en heel lekker 
eten (dat kan je écht in Pakhuis Wilhelmina!). Terwijl de eerste gasten al binnen druppelden gingen wij naar beneden, de kleedkamer in. Omkleden, languit op de bank concentreren en grapjes maken.
Toen was het zo ver. Terwijl ik en de band in de coulissen stonden te trappelen om te beginnen kondigde mijn lieve, goede vriendin (en Sunderpants maatje) Tamar Tieleman mij met gloeiend mooie woorden aan. Daar gingen we. Poor Boy’s Heart als opening.
Het was bijzonder. Niet omdat het presenteren van je EP of album dat altijd is, maar gewoon om wat er gebeurde. Het voelde alsof alles vanzelf ging. Er ontstond iets op de bühne. Een hechte band. Die speelde alsof het altijd zo ging. Niemand – ik zelf daarbij inbegrepen – voelde dat het de eerste keer was dat we samen een gig hadden. Niemand had door dat de meeste liedjes voor het eerst live gespeeld werden.
Alle nuances, dynamiek, invulling, opvulling, aanvulling gingen vanzelf. En geloof me, daar moet je normaal gesproken als band keihard voor werken en vlieguren voor maken.
We genoten. Straalden energie uit. Bovendien zagen we het publiek ook genieten. Steeds meer, naarmate de avond verstreek. Het was als een film. Ik zweefde.
Na Pigeons And Crumbs als afsluiter gingen we alle vijf stuiterend het podium af. Wat was dit lekker. Wat was dit mooi. Wat was dit goud. Wat was het bijzonder geweest. Dat voelde we allemaal zo. Mooi om zo iets te delen.
Niemand geloofde na afloop dat we slechts 2 repetities achter onze kiezen hadden. Toch was het zo. Echt. Dat belooft wat.
Het werd laat. Of vroeg, het is maar hoe je het bekijkt. Na afloop EP’s signeren, praatjes maken links en rechts, nog wat drinken en alle verbaasde, verraste, verrukte en mooie woorden en opmerkingen in me opnemen. Als een spons. En ze zitten nog steeds in mijn systeem.
Wat was ik trots. Op de EP, maar ook op de band. Wat was het een avond!! Om te janken zo mooi.
Op naar een mooie toekomst. Vandaag hoorde ik dat we ook een album gaan opnemen. Dat is in ieder geval al weer 1 hele mooie avond volgend jaar. Ik zou er maar bij zijn als ik jou was!
De band:
Tim Brink – Drums
Auke Haaksma – Bass
Rogier Wagenaar – Gitaar
Patrick van Herrikhuyzen – Toetsen
Maarten van Praag 
Plaats een reactie